۱۶۹- شهادت امام کاظم علیه السلام و ۱۰۳۰ نفر از عزاداران در کاظمین

بسمه تعالی
روز شهادت حضرت موسی بن جعغر علیهما السلام دشمنان شیعه اثنی عشریه با ترور هزار و سی نفر در موقع عزاداری در کاظمین آنان را به شهادت رساندند. اینها همه‏ شان شهید شدند. زیرا کشته شدن در وقتی که انسان عزاداری برای محبوب‏ترین وليّ خدا می‏کند شهید است و معنی شهید این است که اگر گناه‏کار باشد و یا صفات رذیله داشته باشد خدای تعالی او را در ردیف انبیاء و صالحین و صدیقین قرار می‏دهد. زیرا خدای تعالی در قرآن فرموده: «و من یطع اللّه و الرسول فاولئک مع الذین انعم اللّه علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا» این شهداء روز قیامت بدون سؤال وارد بهشت می‏شوند و در عالم برزخ در بهشت برزخی با پروردگارشان و در کنار خدای تعالی روزی می‏خورند. زیرا خدای تعالی فرموده: «و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل اللّه امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون» امید است خدای تعالی آنها را درجات عالی‏تری مرحمت فرماید و عذاب دشمنان اهل‏بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را زیاد نماید.
حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام و امام جواد علیه السلام در کاظمین در یک ضریح و زیر دو گنبد مدفونند و آن قدر به حوائج دوستانشان توجّه دارند که این دو امام بر حق را مردم باب الحوائج نام داده ‏اند. مرحوم حاج ملا آقا جان می‏فرمود که وقتی وارد حرم مطهر حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام شدم دیدم که حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نشسته‏ اند و حضرت امام جواد علیه السلام هم در خدمت ایشان نشسته است ناگهان از جای خود بلند شدند در حالی که حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام سرشان را پایین انداخته بودند و حضرت امام جواد با ادب بیشتری سر را بالا گرفته و مودب ایستاده است ناگهان نور مقدّس حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام ظاهر شد و در میان آنها قرار گرفت و هر سه نفر نشستند حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام رو به امام جواد علیه السلام کردند و فرمودند ما در کاظمین تعدادی شیعه داریم حوائج آنها را که به شما مراجعه می‏کنند بدهید و نام چند نفر را بخصوص آن حضرت بردند که یکی از آنها را من می‏شناختم و حاجتش داشتن طبع شعر بود. وقتی صحنه عوض شد و من از حرم بیرون آمدم دیدم آن فرد معین که من شناخته بودم حتی حرف های عادیش را با شعر می‏گفت و اقرار کرد که حاجتم همین داشتن طبع شعر بوده است.